რაჭველობას თავისი მინუსები აქვს.
პირველი ის,რომ არავინ შენ სახელს არ გეძახის.
უნიკა,უნა,იკა,იკელა,უკა,უშკა სუფიქსით გალამაზებული და წინ წამძღვარებული "ბოშო"-თი მოგმართვს ყველა.
"ბოშო,ანიკელა,თუ საქმე არა გაქვს,მითხარი ხელახლა როგორ ირეკებაო ამ მობილურიდან?"-მეკითხება ხოლმე ბებიაჩები,მზიანიკა.
მეორე და საკმაოდ დიდი მინუსი ის არის რომ ყველაზე სწრაფი ვარ მსოფლიოში.
მიწევს,რადგანაც ასიდან-ასივე საქმეს ბოლოსკენ ვიტოვებ.
არც ჩემი პოსტებია გამონაკლისი.
ეს იყო ლაიბციგში,სამი კვირის წინ.ახალგაზრდული ევროპული პარლამენტის მეოთხმოცე საერთაშორისო სესიაზე.
რამდენჯერაც გერმანიის ამბებს ვყვები იმდენჯერ უფრო და უფრო მეტად მენატრება საერთოდ ყველაფერი.
სესია იყო უუუუუძალიანკარგესი.ხალხი იყო რამდენად მაგარი იცით?აი,ზამთარში ცხელი აბაზანიდან რომ გამოხვალ და ოთახშიც თბილა და სააბაზანოდან-ოთახამდე გზაშიც და ხვდები,რომ დედამიწაზე ცხოვრება ღირს და რომ ყველაფერი კარგადაა ისევ ამ სამყაროში.აი ეგეთი გრძნობა მქონდა ყოველდღე.აააააააააგჰ,ახლა ისევ უნდა მოვიწყინო.
ოთახს ხუთ გოგოსთან ერთად ვიყოფდი:ილანა(ესპანეთი),კლარა(შვედეთი),კარა(გერმანია),შევალიე(ბელგია),კრისტინა(ჩეხეთი).
დედაჩემის პერსონალურ ჯოჯოხეთს გარკვეული სახე რომ ჰქონდეს-ზუსტად ჩვენი ნომერი იქნებოდა.დარწმუნებული ვარ,ამის ნახვის შემდეგ ჩემი უჯრები ორგანიზებულობისა და სისუფთავის ზენიტად მოეჩვენება.თუმცა ისიც შესაძლოა, ვალიდოლი დასჭირდეს და ოთახის ხელახლა მილაგების უცნაურმა სურვილმა წამოუაროს.
საბინა,რიკი და დენიზი.
ვიღაც ბიჭი,რომელსაც მის დაუკითხავად სურათი გადავუღე და ალბათ უფლება აქვს მიჩივლოს.
ლამაზი ქუჩა
ლამაზი მოედანი
ლამაზი შენობა
ლამაზი თევზი და გვანცა
