ანუ მე.
ჩემს გონებაში არსებობს საღი აზრი და არსებობს ანი.როგორც წესი მოცემულ სიტუაციას ორივე ერთდროულად განიხილავს და ცდილობს საუკეთესო ვარიანტი შემომთავაზოს წამოჭრილი პრობლემის გადაჭრასა თუ არჩევნის გაკეთებაში.თითქოს დალაგებული სისტემაა არა??
დააააჰ,რა თქმა უნდა არა!არ ყოფილა შემთხვევა როდესაც საღი აზრი ემთხვევა ანის მიერ გამოთქმულ იდეას,თანაც მათ შორის დებატი საათობით გრძელდება.ეს ყველაფერი ძალიან სასარგებლოა როდესაც მომავლისთვის მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას იღებ,თუმცა პრობლემად იქცევა როდესაც მაღაზიაში დახლთან დგახარ და კითხვაზე რომელი გირჩევნია წასახემსებლად-ლობიანი თუ ხაჭაპური,შენი გონება ინტელექტუალურ ჭიდილს აწყობს:
"-ლობიანი ჯობს,უფრო სასარგებლოა მგონი,თან ის გადაცემა ხო ნახე მარილიან მაკარონს იყენებენ ყველის მაგივრად ხაჭაპურშიო?
-სიმართლე გითხრა,ორივე ცომეულია და არც ერთი არაა მგონი სასარგებლო.შენი აზრით ავთენტური ლობიო აქვთ?
-სამაგიეროდ ლობიანი 50 თეთრით იაფი ღირს.
-დღეს ფინანსებში არ ვარ შეზღუდული.
-შეიძლება არა,მაგრამ იმ 50 თეთრით შეგძლია ბარამბინო იყიდო.
-ამდენ რაღაცას თუ შევჭამ მერე სახლში ჩემზე გაწერილი ბორშის ადგილი აღარ დამრჩება მუცელში.
-მართალი ხარ,ვერც ერთი ლობიანი ვერ აგინაზღაურებს ნათიას რისხვით გამოწვეულ ემოციურ დისბალანსს.
-ანუ არაფერი არ ვიყიდო?"
აჰაა,ახლა წარმოიდგინეთ რა ხდება ჩემს გონებაში,როდესაც ოდნავ უფრო მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღება მიწევს.
მაგალითად: ერთი ასფურცლიანი რვეული მირჩევნია თუ ორი ორმოცდარვაფურცლიანი?
ამ საღამოს ვიმეცადინო შუალედურისთვის თუ ხვალ ავდგე ძაააან ადრე?
ფული სამგზავრო ბარათზე დავრიცხო თუ ლარებად შევინახო?
დღითი-დღე გავაკეთო მოცემული დავალება თუ ბოლო 2 საათში?
ერთ სერიას ვუყურო ახლა თუ მთლიანად სეზონს?
მოკლედ,რაჭველობაც რომ ჩაერთვება,ერთი-ორ წელიწადში მაქვს ხოლმე პასუხები უკვე კარგად მივიწყებულ კითხვებზე.
ტენდენციურად ანი იმარჯვებს დებატში და საღი აზრი წაგებული რჩება,შესაბამისად ჩემი ცხოვრებისეული ფიასკოების რაოდენობა უკვე კრიტიკულ ზღვარს უახლოვდება.
დააააჰ,რა თქმა უნდა არა!არ ყოფილა შემთხვევა როდესაც საღი აზრი ემთხვევა ანის მიერ გამოთქმულ იდეას,თანაც მათ შორის დებატი საათობით გრძელდება.ეს ყველაფერი ძალიან სასარგებლოა როდესაც მომავლისთვის მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას იღებ,თუმცა პრობლემად იქცევა როდესაც მაღაზიაში დახლთან დგახარ და კითხვაზე რომელი გირჩევნია წასახემსებლად-ლობიანი თუ ხაჭაპური,შენი გონება ინტელექტუალურ ჭიდილს აწყობს:
"-ლობიანი ჯობს,უფრო სასარგებლოა მგონი,თან ის გადაცემა ხო ნახე მარილიან მაკარონს იყენებენ ყველის მაგივრად ხაჭაპურშიო?
-სიმართლე გითხრა,ორივე ცომეულია და არც ერთი არაა მგონი სასარგებლო.შენი აზრით ავთენტური ლობიო აქვთ?
-სამაგიეროდ ლობიანი 50 თეთრით იაფი ღირს.
-დღეს ფინანსებში არ ვარ შეზღუდული.
-შეიძლება არა,მაგრამ იმ 50 თეთრით შეგძლია ბარამბინო იყიდო.
-ამდენ რაღაცას თუ შევჭამ მერე სახლში ჩემზე გაწერილი ბორშის ადგილი აღარ დამრჩება მუცელში.
-მართალი ხარ,ვერც ერთი ლობიანი ვერ აგინაზღაურებს ნათიას რისხვით გამოწვეულ ემოციურ დისბალანსს.
-ანუ არაფერი არ ვიყიდო?"
აჰაა,ახლა წარმოიდგინეთ რა ხდება ჩემს გონებაში,როდესაც ოდნავ უფრო მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღება მიწევს.
მაგალითად: ერთი ასფურცლიანი რვეული მირჩევნია თუ ორი ორმოცდარვაფურცლიანი?
ამ საღამოს ვიმეცადინო შუალედურისთვის თუ ხვალ ავდგე ძაააან ადრე?
ფული სამგზავრო ბარათზე დავრიცხო თუ ლარებად შევინახო?
დღითი-დღე გავაკეთო მოცემული დავალება თუ ბოლო 2 საათში?
ერთ სერიას ვუყურო ახლა თუ მთლიანად სეზონს?
მოკლედ,რაჭველობაც რომ ჩაერთვება,ერთი-ორ წელიწადში მაქვს ხოლმე პასუხები უკვე კარგად მივიწყებულ კითხვებზე.
ტენდენციურად ანი იმარჯვებს დებატში და საღი აზრი წაგებული რჩება,შესაბამისად ჩემი ცხოვრებისეული ფიასკოების რაოდენობა უკვე კრიტიკულ ზღვარს უახლოვდება.
No comments:
Post a Comment