წლის ყველაზე მაგარი დრო

ზამთარი ყველაზე მაგარი წელიწადის დროა!

მიუხედავად იმისა რომ ჩემი ნათქვამი არის ფაქტი და სულაც არ სჭირდება არგუმენტებით გამყარება, მაინც ჩამოვთვლი მიზეზებს თუ რატომ იმსახურებს ზამთარი წლის სეზონის წოდებას.

1.შოკოლადების ულიმიტო რაოდენობა!

იმიტომ რომ ახალი წელი ახლოვდება,მთელ დეკემბერს დედაჩემი შოკოლადების ყიდვასა და ჩემგან მათ გადამალვაში ატარებს. რაც ნამდვილად შეუსრულებელი მისიაა. შოკოლადს ყველგან ვიპოვი, განსაკუთრებით კი მაშინ როდესაც მგონია რამდენიმე ფარული კამერა მიღებს,რეალითი შოუს გმირი ვარ და მაყურებელი ჩემს წარუმატებლობას ელოდება.

 კამერა ჩემს სახეს აფიქსირებს, ისმის კითხვა : "შეძლებს გადამალული შოკოლადების შეფუთვის პოვნას ანი?პასუხს შემდეგ ეპიზოდში გაიგებთ".

ის (წარმოსახვითი)ფანები რომლებიც ჩემს რეალითი შოუს უკვე წლებია უყურებენ აღარ ელიან შემდეგ ეპიზოდს, ისედაც იციან, შოკოლადს ვიპოვი.

თან რაც უფრო ვიზრდები და ვჭკვიანდები ჩემს ალგორითმს ვაყალიბებ ერთ ჯერზე მოპარული შოკოლადების რაოდენობასთან დაკავშირებით. საქმე იმაშია რომ ყველაფერი ისე უნდა წავიდეს როგორც გახვრეტილი ბოთლიდან გამომდინარი წყლის ამოცანაში.იმისთვის რომ წყლის რაოდენობა კონსტანტად დარჩეს, ჩამატებული წყლის რაოდენობა პროპორციული უნდა იყოს ბოთლიდან გამოჟონილი წყლის რაოდენობის.

კარგად ვერ ვხსნი, თუმცა ეს ალგორითმი მუშაობს და თან ცოტაოდენ ტყუილსაც თუ მოიშველიებთ და კითხვაზე ვინ შეჭამა ამდენი შოკოლადი, ოთახს დროებით დატოვებთ ყველაფერი კარგად წავა!

2. სიცივე!

ცივი ამინდი ყველაზე კარგი ამინდია!

თანაც ზამთრის ტანსაცმელი ბევრად ჯობია ზაფხულის ტანსაცმელს. ჯერ ეგ ერთი იმიტომ რომ ზაფხულში საერთოდ ტანსაცმელი გძულდება და მუდამ ისეთი მაისურის ძებნაში ხარ რომელიც არ ჩაგხუთავს. 

ზამთარში პირიქითაა, რაც გინდა ჩაიცვი, უბრალოდ ჩაიცვი ბევრი!

შესაბამისად ზამთარში გინდ გარეთ,გინდ სახლში, მაცვია მთელი ჩემი გარდერობი.ამიტომაც ტანსაცმლით თუ მოხდება ჩემი იდენტიფიცირება თორემ სხეულის 100%-თან ერთად სახის 98%-იც დაფარული მაქვს.(თითო-თითო პროცენტები ჩემი თვალებია).

სრულიად სერიოზულად ვამბობ! 

დედაჩემის თქმით სხვებში ჩემი ამოცნობა ისეთივე რთული მისიაა მისთვის, როგორიც ჩემთვის ოთახის დალაგებაა!არ ტყუის დედაჩემი, ვინ დაითვლის რამდენჯერ მივარდნილა ბაკურიანში მოსრიალე უცხო ბავშვთან კანატკის ბილეტის მისაწოდებლად და ის ბავშვი მე არ აღმოვჩენილვარ.

3. ზამთრის ფინალები!

სერიალების მოყვარული ადამიანისთვის უძვირფასესი პერიოდია დეკემბრის ბოლო/იანვრის დასაწყისი.

თითქმის ყველა სერიალს განსაკუთრებული საფინალო ეპიზოდი აქვს და თანაც შობის ელემენტებით გადატვირთული.არაფერს ვიტყვი შერლოკის დაბრუნებაზე! 

მოკლედ ამ პერიოდში დრო ბევრია ხოლმე,განსაკუთრებით მაშინ როდესაც არავის არ ეხმარები სუფრის ალაგება/გაშლის პროცესში.შესაბამისად ლეპტოპის გარშემო მცირე რადიუსიან წრეწირად შემოკვრა ჩემთვის ჩვეულებრივი პროცესია.

4. თოვლი!

გუნდაობას ვერ ვიტან, იმიტომ რომ ერთი გუნდა სათვალეებში და მე ვსიო.

თვალებდაფსილი მეომარი კი ვის რად უნდა, სუსტი წერტილია,ამიტომაც უკვე დაჭრილს ბავშვები გუნდების გამკეთებლად მტოვებდნენ ჩვენს შტაბში. თავს იმით ვიმშვიდებდი რომ სტრატეგიულად ყველაზე მშვიდი სამუშაო მე მერგო ამ სისხლიან ბრძოლაში და მთელი კლანის წარმატება ჩემზე იყო დამოკიდებული. ნუ რა თქმა უნდა, თბილისში როდის იყო იმდენი თოვლი ჩემნაირ პროფესიონალს ჰყოფნოდა გუნდების შენებაში, შესაბამისად მალე ვრჩებოდი საქმეს და მოწყენით ვკვდებოდი.

თოვლი მაინც მიყვარს! დედაჩემის ერთ დაქალს ესეთი ტრადიცია ჰქონდა, როგორც კი თოვლს დადებდა გვირეკავდა და რომელი საათიც არ უნდა ყოფილიყო ეზოში მივდიოდით ოჯახად.

 მახსოვს 10 წლის ვიყავი და ღამის სამ საათზე გამაღვიძა დეეჩემმა, თოვლი მოვიდა და ჩაიცვი,ეზოში ჩავიდეთო. 

თავი ვარსკვლავი მეგონა! 

დიახ,ეს მე ვარ! ის 10 წლის ბავშვი რომელსაც ასეთ საათებში ქუჩაში ყიალის უფლება მისცეს! მგონი ერთადერთი მომენტი იყო ჩემს მიერ განვლილ 18 წლის განმავლობაში, როდესაც გავკადნიერდი და ჩავთვალე რომ ჩემი ცხოვრება ჰანა მონტანასას სჯობდა!

5.ახალი წელი/შობა/ძველით ახალი წელი/ჩემი დაბადების დღე!

აღსაღნიშნავი ბევრია!თანაც ეს ის ერთადერთი დროა, როდესაც ყველა თავისუფალია!შეგიძლია ნახო ვინც მოგენატრა და კიდევ ერთი მაგარი დღე შემატო თქვენს ნაცნობობას.

(ეს სურათი ახალ წლებზე არაა გადაღებული,მაგრამ ნამდვილად ისეთ დროსაა ჩაკარტოჩკებული როცა ერთობაც იყო და გართობაც)

ზამთარი ყველაზე ცივი/თბილი დროა დედამიწაზე!

ბაქო და ანის ღრმა აზრები

ძალიან ბევრი მიზეზი არსებობს თუ რატომ მიყვარს მოგზაურობა,თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანი მიზეზი ალბათ კალორიების საერთაშორისო კოდექსის ოქროს მუხლია.

იგი შემდეგში მდგომარეობს:"სამშობლოს გარეთ შთანთქმული არც ერთი კალორია არ ითვლება".

ზუსტად ასეა,შეგიძლიათ დაგუგლოთ!

მეცნიერება მომავლის გასაღებია და იგი არასდროს ცდება,შესაბამისად ბაქოში ნუტელალენდიდან ჩემი შაქრის ოვერდოზირებით საკაცით გამოტანა და ჰოსპიტალიზირება არ განიხილება წონის მომატების საბჭოს მიერ.

ბაქოში შოკოლადზე დახამების გარდა ბევრი სხვა რამ გავაკეთე.მაგალითად წამოვიწყე პეტიცია,რომელიც ცხვრების სიცოცხლის შენარჩუნებისა და მათი უზრუნველი მომავლის დაგეგმარებას ეხება.ეს მართლაც მტკივნეული თემაა,იმიტომ რომ ბაქოში გაზეთი და ცხვრის ხორცი ერთი პროცენტულობით იშოვება.

უუ,კიდევ ძააააალიან მდიდრები არიან.ერთ ადამიანზე ასხმული ვერსაჩეს რაოდენობა პროპორციულია კარდაშიანების ბირკინის კოლექციისა(ყველა და+დედა+რობის ცოლი).თუმცა სასტიკად ცუდად უხამებენ სამოსს ერთმანეთს,რაც კიდევ უფრო ამტკიცებს საყოველთაოდ მიღებულ შეტანხმებას რომ სტილი და მოდა სხვადასხვა რამეა.

ბაქოში გასინჯული კერძებიდან ყველაზე მეტად მომეწონა ხაჭაპური.რაღაც გენიალური კერძი იყო,ცომით და შიგნით ყველით.ღვინოებიდან ვისიამოვნე ხვანჭკარით და საოცარი ლიმონათით სახელად "ნატახტარი",რომელსაც სიმართლე ვთქვა რუსული შეფუთვა უფრო მოუხდა ვიდრე ქართული.

სანაპიროსთან ახლოს ვცხოვრობდი და უნდა აღინიშნოს რამდენიმე შემთხვევა როდესაც საძინებლის ფანჯარა ღია დამრჩა.შეიძლება ახლაც კომაში ვარ ბაქოს საავადმყოფოში და ეს ყველაფერი მესიზმრება.ანდა რახან უკვე გაყინული ვიყავი,დამაკონტეინერეს და 2127 წელს ბრწყინვალე მომავალში გამაღვიძებენ.

"ალი და ნინო" სწორედ ისაა აზერბაიჯანელებისთვის,რაც "ვეფხისტყაოსანია" ქართველებისთვის.წიგნის მაღაზიათა ქსელიც კი აქვთ,რომლის სახელიცაა "ალი და ნინო".ნაწარმოების კითხვის პროცესში ვარ და უნდა აღვნიშნო რომ 90 წლის მერეც აზერბაიჯანელები ისევე ტრადიციულები არიან როგორც მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში იყვნენ.ჯამში გავერთე,ნანახით კმაყოფილი დავრჩი და პატივისცემით გავიმსჭვალე აზერბაიჯანელი ხალხის მიმართ.

საქართველოს მიმდებარე და წარსულით ახლოს მდგარ ქვეყნებში მოგზაურობისას ალბათ ყველა პარალელს ავლებს და ადარებს ქვეყნებს ერთმანეთს.რომ გიყვებიან უძველესი შენობების შესახებ,რომლებიც მეჩვიდმეტე საუკუნეში ააგეს,ხმამაღლა არ ამბობ არაფერს,მაგრამ გონებაში გაივლი ფიქრს რომ შენ ქვეყანაში სიტყვა "უძველესის" მნიშვნელობა ცდება ახალ წელთაღრიცხვას და უფრო ღრმად გადადის წარსულში.მიუხედავად ამისა ტურისტად დგახარ ქვეყანაში რომელიც ბევრად უფრო კეთილმოწყობილია ვიდრე საქართველო,ხალხში-რომელიც ბევრად უფრო შრომისმოყვარეა ვიდრე შენიანი და მოწყენით ფიქრობ რამხელა პოტენციალი დაკარგა შენმა ქვეყანამ წარსული ქებაში,აწმყოში წამოწოლითა და მომავალზე თვალის დახუჭვით.

საქართველოს არავითარ შემთხვევაში არ ვაყენებ რომელიმე სახელმწიფოზე მაღლა და მითუმეტეს არ დავიწყებ სხვა ქვეყნის ნაკლების გამოძებნას,რომ ამით კომპლიმენტი გავუკეთო ჩემს სამშობლოს.თუმცა რეალობა ისეთია,რომ ბევრმა ქვეყანამ რომელიც ჩვენთან ერთად იწყებდა მომავლისკენ სწრაფვას ბევრად უკან ჩამოგვიტოვა.იმიტომ რომ,ჩვენგან განსხვავებით მათ სამშობლო დააყენეს პირველ ადგილას და მერე საკუთარი ოჯახები.ჩვენ კიდევ რატომღაც პირიქით წავედით,საკუთარი კეთილდღეობა გავხადეთ პრიორიტეტი და იმას აღარ მივაქციეთ ყურადღება ზუსტად ჩვენი ოჯახის მომავალს რა გარემოში მოუწევდა ცხოვრება.

ვფიქრობ დროა საქართველო ისე მოიქცეს როგორც ახლდადმიტოვებული გოგო,მთლიანად საკუთარ თანვზე კონცერტრირდეს და დაივიწყოს წარსული.

ადამიანი რომელიც ყველა ჩემი ცუდი გადაწყვეტილების უკან დგას

     ანუ მე.

ჩემს გონებაში არსებობს საღი აზრი და არსებობს ანი.როგორც წესი მოცემულ სიტუაციას ორივე ერთდროულად განიხილავს და ცდილობს საუკეთესო ვარიანტი შემომთავაზოს წამოჭრილი პრობლემის გადაჭრასა თუ არჩევნის გაკეთებაში.თითქოს დალაგებული სისტემაა არა??
დააააჰ,რა თქმა უნდა არა!არ ყოფილა შემთხვევა როდესაც საღი აზრი ემთხვევა ანის მიერ გამოთქმულ იდეას,თანაც მათ შორის დებატი საათობით გრძელდება.ეს ყველაფერი ძალიან სასარგებლოა როდესაც მომავლისთვის მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას იღებ,თუმცა პრობლემად იქცევა როდესაც მაღაზიაში დახლთან დგახარ და კითხვაზე რომელი გირჩევნია წასახემსებლად-ლობიანი თუ ხაჭაპური,შენი გონება ინტელექტუალურ ჭიდილს აწყობს:
"-ლობიანი ჯობს,უფრო სასარგებლოა მგონი,თან ის გადაცემა ხო ნახე მარილიან მაკარონს იყენებენ ყველის მაგივრად ხაჭაპურშიო?
-სიმართლე გითხრა,ორივე ცომეულია და არც ერთი არაა მგონი სასარგებლო.შენი აზრით ავთენტური ლობიო აქვთ?
-სამაგიეროდ ლობიანი 50 თეთრით იაფი ღირს.
-დღეს ფინანსებში არ ვარ შეზღუდული.
-შეიძლება არა,მაგრამ იმ 50 თეთრით შეგძლია ბარამბინო იყიდო.
-ამდენ რაღაცას თუ შევჭამ მერე სახლში ჩემზე გაწერილი ბორშის ადგილი აღარ დამრჩება მუცელში.
-მართალი ხარ,ვერც ერთი ლობიანი ვერ აგინაზღაურებს ნათიას რისხვით გამოწვეულ ემოციურ დისბალანსს.
-ანუ არაფერი არ ვიყიდო?"
აჰაა,ახლა წარმოიდგინეთ რა ხდება ჩემს გონებაში,როდესაც ოდნავ უფრო მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღება მიწევს.
მაგალითად: ერთი ასფურცლიანი რვეული მირჩევნია თუ ორი ორმოცდარვაფურცლიანი?
ამ საღამოს ვიმეცადინო შუალედურისთვის თუ ხვალ ავდგე ძაააან ადრე?
ფული სამგზავრო ბარათზე დავრიცხო თუ ლარებად შევინახო?
დღითი-დღე გავაკეთო მოცემული დავალება თუ ბოლო 2 საათში?
ერთ სერიას ვუყურო ახლა თუ მთლიანად სეზონს?
მოკლედ,რაჭველობაც რომ ჩაერთვება,ერთი-ორ წელიწადში მაქვს ხოლმე პასუხები უკვე კარგად მივიწყებულ კითხვებზე.
ტენდენციურად ანი იმარჯვებს დებატში და საღი აზრი წაგებული რჩება,შესაბამისად ჩემი ცხოვრებისეული ფიასკოების რაოდენობა უკვე კრიტიკულ ზღვარს უახლოვდება.

თეოს დაბადების დღე ანუ შაურმები კუს ტბაზე

თეო 18 წლისაა!!

ერთმანეთს მეშვიდე კლასში შევხვდით.სულ იხსენებს ხოლმე რომ პირველი ვიყავი ვინც დაელაპარაკა,რაც იმწამსვე ღიმილს მგვრის.თუმცა შემდეგ აყოლებს რომ ბიჭი ვეგონე,რაზეც ჩვენი მეგობრობის გზები იყრება.

მიუხედავად ამისა,მაინც მიყვარს.

ამიტომაც უკვე 5 წელია,14 მარტი ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი დღეა ჩემთვის.

და არა იმიტომ რომ საერთაშორისო პის დღეა!!(რასაც ხშირად გვილოცავდნენ კომაროვში)

არა,იმიტომ რომ ეს არაჩვეულებრივი არსება სწორად 14 მარტს მოევლინა სამყაროს!

ცამეტში ღამით ტრადიციულად,ტორტითა და აბსოლუტით,შევხვდით თორმეტ საათს.მეგობრები,კარაოკე,ბუნდოვანი მოგონებები...რაც კაია კაიაო,უთქვამს დიად ნუცა ლაბაძეს.

თუმცა თვითონ ორშაბათი იყო ყველაზე მაგარი.

სააბაზანოდან გამოსულსა და უფუმფულეს პიჯამოებში გადაცმულს მომდის მესიჯი.თეოს შაურმა შია.

ასე აღმოვჩნდით ოთხნი:ნუკი,ნუცა,თეო და მე,კუს ტბაზე,შაურმებით.

გარეთ საშინლად ციოდა და წვიმდა.ისედაც სველი თმა,თავსხმაში დგომისგან,კიდევ უფრო გამელუმპა.ყველანი ფეხსაცმელებში ვცურავდით.კამერა დაჯდა.პლედები გაიყინა.შაურმაც არ ვარგოდა.მაგრამ იმ მომენტში ჩვენზე ბედნიერი თბილისში კაციშვილი არ იყო!

მცირედი ჩანართი:თეონა ყველა გოგონას გულთამპყრობელთან ერთად.

სპონტანურობის ფანი ვარ და თეოსთან ერთად გატარებული წლები არაფერი სხვა სიტყვით არ ხასიათდება გარდა ზემოთხსენებულისა.არც მინდა სხვანაირად!

რამდენი ღამე გაგვიტარებია დებილი სელფებით კომუნიკაციითა და ყველაზე იდიოტ არსებებზე ლაპარაკში.

რამდენჯერ გადაგიხვევია გზიდან,ვენდისში რომ ჩამოგეგდე და გაგეკმინდა ჩემთვის ხმა.ვიცი,მანქანაში რომ გიზივარ სულ ნერვებს გითხრი.მაგრამ ბევრი ტკბილი მოგონებაც ყოფილა,არა??

ყველაზე მაგარი,კეთილი,ჭკვიანი,კარგი ხარ...ჩემთვის!!

აპენდიქსი და ბრძნული აზრები

მოქმედების ადგილი:იაშვილის ბავშვთა კლინიკა

მოქმედების თარიღი:15.02.2016(ჩემი დაბადების დღე)

წინა პლანზე(მარცხნიდან-მარჯვნივ):ანა ლაბაძე,მანჩო ნაცვლიშვილი,გვანცა დოლბაია,მარიამ მაღრაძე,ნუცა ლაბაძე.

უკანა პლანზე:მე

მთელი მეთერთმეტე კლასი იმის ნატვრაში გავატარე:"ნეტავ ამ გადასასვლელზე გადასვლისას დამეჯახოს რამე,რომ საავამყოფოში დავისვენო 2-3 კვირა"-თქო.სხვანაირად მასწაველბლებისა და გაკვეთილებისაგან  თავის დაღწევის საშუალებას ვერ ვხედავდი.ცხოვრება მიტევდა მეგობრებო!!გეოგრაფია უნდა ჩააბაროო,გადაწყვიტო მომავალი პროფესია,წინასწარ მოემზადო ეროვნულებისთვის,იმეცადინო 25/8,28 გამოცდა ჩააბარო ფიზიკა-მატთემატიკისო.

მე კიდევ 16 წლის იმბეცილი ვიყავი,რომელიც სახლის წინ აშენებულ ახალ სკვერში,საქანელას 4-5 წლის ბავშებსაც არ უთმობდა.

სურვილი ამიხდა,თუმცა ერთი წლის შემდეგ.არაფერი დამეჯახა.უბრალოდ აპენდიქსმა გადაწყვიტა,დრო იყო მზის შუქი ენახა.ასე და ამდაგვარად თვრამეტის საავადმყოფოში გავხდი.

მნახველები არ ამოუშვეს,მიუხედავად იმისა რომ ჩემმა ძვირფასებმა ნეპოტიზმსაც კი მიმართეს და ყველა ნაცნობს დაურეკეს,ვისაც მედიცინასთან რაიმე შეხება ჰქონდა.

სამი სართულითა და ერთი პარკინგის მოშორებით მიმღერეს,მიცეკვეს და ყველაზე გამორჩეული დაბადების დღე მაჩუქეს.

ამ დღეს ჩემი მედდაც კი კარგად მომექცა.იმის მერე რაც დავემუქრე (ხმამაღლა)სმენის უფროსთან გიჩივლებთქო,(გონებაში:გიპოვი,ჩემი ხელით ამოგაცლი აპენდიქსს და შენს ტაჯვას ღიმილით ვუყურებთქო)მომცა ტკივილგამაყუჩებელი.

ისე რა საოცარი ხალხი ვართ არა??ცხოვრებას მანამდე არ ვიაზრებთ სანამ რეალობა არ გაგვიტყლაშუნებს სახეში.მანამდე ვფიქრობთ რომ ყველაფერი კარგადაა,სანამ თავზე არ ჩამოგვექცევა და ქვეშ არ მოგვიყოლებს ყოველდღიურობა.მარტო იმას ვხედავთ რაც გვსურს და არ გვაქვს,იმას აღარ ვიმჩნევთ რამდენი რამ არ გვაქვს რაც არ გვსურს(ხოო,გონებაში უკეთესად ჟღერდა).

არავითარ შემთხვევაში არ ვცდილობ ბრმა ნაწლავის ოპრაციის დრამატიზებას,იმის მტკიცებას რომ ახლა ცხოვრებას სხვა თვალით ვუყურებ,რომ ეუჰ,ეს რა გადავიტანე.არა.შეცვლით არ შევიცვალე,უბრალოდ დავინახე ის რაზეც ძალიან დიდი ხანი თვალს ვხუჭავდი.კი,ის თეორიულად ყველამ ვიცით რომ ხვალინდელი დღე არ გვაქვს გარანტირებული,მაგრამ ამ ცნების ბოლომდე გააზრება არავის ძალუძს.

ამიტომ თუ რამის თქმა მინდა ამ პოსტით,ის კი არაა რომ ზემოხსენებულს შეეჭიდოთ,რადგან მარცხი გარანტირებულია.უბრალოდ გახსოვდეთ რა იღბლიანი ხართ რომ ცხოვრება გაქვთ დღეს.

ჩემს გვერდით პალატაში 5 თვის მარიამი ნაღვლის გარეშე დაიბადა.ის ვერასდროს შეძლებს მეთერთმეტე კლასის სისასტიკე გამოცადოს,გეოგრაფიის გაკვეთილები გააცდინოს,ინერვიულოს იმაზე რაც არასდროს ექნება,იმეცადინოს,ისეთი მაგარი მეგობრები ყავდეს მე რომ მყავს.

არ ვცდლობ ყველაზე საშინელება ფრაზით გიყიდოთ,გითხრათ რომ სხვას თქვენზე მეტი გასაჭირი აქვს,რომ აფრიკაში ბავშვები შიმშილობენ.

თქვენი გასაჭირიც-გასაჭირია.არავის უბედურებაზე არც მეტი,არც ნაკლები.იწუწუნეთ,იტირეთ,დაწყევლეთ სამყარო,მაგრამ ეცადეთ გაიხსენოთ რომ

2015

2015 იყო ბომბა!

ამ წელმა ყველაზე მეტად შემცვალა,საკმაო რაოდენობის ცოდნა მომცა,მამოგზაურა ტონა და იმდენი მნიშვნელოვანი ადამიანი შემატა ჩემს ცხოვრებას რამდენი საათიც კარდაშიანების რეალითი შოუს ცქერაში გავატარე.ანუ ძააააააააააალიან ბევრი.

მოკლედ,2015-ში:

9კბილი დავიპლომბე და შედეგად ეს არაჩვეულებრივი ღიმილი მივიღე

(მარცხნიდან-მარჯვნივ:მე,თათულიკა,მარუსი)

სკუადრას შევხვდი და ყველაზე ავადმყოდური საათები გავატარე ამ ხალხთან

(შუაში:რუსა)

(თათაშკა და ლიზა)

მაისში,ბათუმში ღამის სამ საათზე,ოდნავ შეზარხოშებულმა ვიღაც უცნობ მოქეიფებთან აჭარული ხაჭაპური ვჭამე

ვიკემპინგე 2,5 დღე და გადავწყვიტე რომ ასეთი დისკომფორტი ადამიანმა შენი ნებით არ უნდა შეიქმნა

იტალიაში მარტინ ფრიმანს შევხვდი და ამ ორ შეშლილთან ერთად ქალაქის ქუჩებში(არაფხიზელ მდგომარეობაში) playboy-დან ამოხეული სურათები გავაკარი

ხო,ბათუმში ოლიმპიური ცეცხლის ჩამოსატანად ვიყავი ჩასული(been there,done that)

კიტკეტის ნაყინი ვჭამე

გერმანიაში,ჩემი ოთახელის სასიყვარულო რვაკუთხედის შესახებ წიგნის დაწერა გადავწყვიტე

 და პერსპექტიულ ხალხთან ერთად საკმაოდ ბევრი "finlandia"დავლიე

 გამოვიდა თითქოს ამ წელს გართობისა და ალკოჰოლური სასმელების გარეშე დრო არ გამიტარებია.რაც სრული სიცრუეა...თითქმის...

50-ზე მეტი ფილმი ვნახე და ამავე რაოდენობის წიგნი წავიკითხე.მივხვდი რომ თანამედროვე თინეიჯერებს მხოლოდ პირველი სიყვარულისა და სექსუალურ კავშირის ამსახველ წიგნებს უწერენ,რომელიც სავსეა კლიშე ფრაზებითა თუ გამონათქვამებით,რაც არცხვენს თინეიჯერებს,როგორც ერთ მასას,ნებისმიერი ადამიანის თვალში.

ბევრი "მეგობარი" ამოვშალე facebook-იდან ჰომოფობური თუ სექსისტური პოსტების გამო.

თანაბარი რაოდენობით ვისაუბრე ფემინიზმზე და შოკოლადის ღირებულებაზე სრულფასოვანი ადამიანის ცხოვრებაში.(ძალიან ბევრს ვყბედობ არსებით)

დაახლოებით 100000000-ჯერ წამოვბორძიკდი და ამდენივე ნივთი გავტეხე,გავბზარე,დავფშვენი.

წელს,თმის ფერისა და სიგრძის შეცვლის სიხშირე პროპორციული იყო ჩემს მიერ გადაყლურწული ლიმონათისა ლიტრებში(ყოველ დღე მშურს იმ გენიოსის გონებისა რომელმაც ნაღების გემოს ლიმონათი შექმნა!).

ვალოგარითმე,ვაწარმოე და ვაკვადრატე.

4380 საათი გავატარე ლაბაძეების სამზარეულოში,ყავას შემოხვეულმა,მომავალზე,წარმატებაზე,დეპრესიაზე საუბარსა და სიყვარულის არსების ამოხსნაში.

2015-ში ვიპოვე ჩემი თავის რაღაც ნაწილები,ასპექტები,იდეები და ალბათ დავკარგე კიდეც რამდენიმე.კარგი თუ ცუდი ამას დრო დამანახებს.

2015-ში ვისწავლე და დამავიწყდა.

2015-ში მიყვარდა და ვერ ვიტანდი ცხოვრებას.

2015-ში გავხდი და დავრჩი ისეთი როგორიც ახლა ვარ.

ახლა შენი დროა,2016-ო!

ქრონიკული სიდებილე

დღეს ჩემს ქრონიკულ სიდებილეზე ვაპირებ საუბარს :)

 ყველაზე საშინელება ის არის რომ ჩემი სიდებილე მუდმივია.დაიწყო ღრმა ბავშვობიდან და მომყვება დღემდე.

დღეს კოსტუმს ვკიდებდი გარდერობში.

გამოაღებ კარებს,ჩამოხსნი საკიდს,შემოაკიდებ კოსტუმს,დაკიდებ უკან,მიხურავ კარს.სულ ეს იქნებოდა,მე რომ იდიოტი არ ვიყო.

რა დამემართა???

გამოვაღე კარები,ჩამოვხსენი საკიდი რომელზეც უკვე ეკიდა ორი მაისური.ძვირფასები ქვედა თაროზე დახვავებულ ნივთებს გამოედნენ,მე ვიფიქრე:"გამოწვევა მიღებულია!"-თქო და გამოვქაჩე საკიდი.მაისურებმა თან წამოიყოლეს უამრავი სხვადასხვა დანიშნულების ხარახურა,მათ შორის ტკბილეულის რამდენიმე შეკვრა.

ეს ყველაფერი ძირს დაეცა.

ალბათ გაიფიქრებთ,დიდი ამბავი ყველას მოსვლიაო.

თქვენ შეცდებით იმიტომ რომ ჩემნაირი დებილები არ ხართ.

გარდერობის ქვეშ მიყრია ჩანთები,იმიტომ რომ დილით რა გუნებაზე ვარ და რა მაცვია წინასწარ არ ვიცი.ჰაერში ტკბილეულის შეკვრა გაიხსნა და შაქარი,კრემი,ნაფრჩხვენები,შოკოლადი აირია ჩემს წიგნებსა თუ რვეულებში.

"რატოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოომ?"

რატომ მე ასეთი დაუფიქრებელი?რატომ ასეთი დებილი?

თან ყველაზე საშინელება ის არის,რომ ჩემი უბედურება ქრონიკულია.

ყოველი ახალი დღე შეიძლება ვიღაცისთვის ახალ დასაწყისს ნიშნავდეს.ჩემთვის ისევ ძველი შეცდომებისა და გაუსაძლისი სიდებილის მომტანია.

არ შეიძლება მარტო მე ვიყო?ჰა??

იქნებ კიდევ კიდევ ვინმეა ჩემნაირი?

ვინმე ვინც "რას შვები?"-ზე პასუხობს-"კარგად,შენ?",ვისაც იმდენჯერ აქვს წამოკრული საკუთარ დაგდებულ ჩანთაზე ან ფეხსაცმელზე ფეხი რამდენჯერაც გაუფიქრებია ფიზიკის გაკვეთილიდან გაქცევა.

ღმერთო ჩემო,არ შეიძლება ერთხელ მაინც მოხდეს ისე,რომ არ წავბორძიკდე მაშინ როდესაც ეფექტის მოხდენას ვცდილობ?ანდა გავჩუმდე როდესაც უხერხული სიტუაცია შეიქმნება და არ გავაგრძელო არასტანდარტული ხუმრობების მოყოლა?
თუმცა უკვე იმ საფეხურამდე მივედი როდესაც უკვე ჩემი სიდებილისგან გამოწვეული უხერხულობა აღარ მარცხვენს.რაც,როგორც მეუბნებიან ცუდია.მე პირადად ხელი მაქვს ჩაქნეული.აღარც ვნერვულობ.