ყველაფერი დაიწყო ამით...
ბედოვლათმა(ბესტამ) ფეხი მოიტეხა.ჩვენ კი,კარგმა კლასელებმა,რა თქმა უნდა მისი მონახულება დავისახეთ მიზნად.ესეც შენი დღის გეგმა.
მაგრამ მანამ,სანამ ამ მომენტამდე მივიდოდეთ,წინ მთელი დღის ამბები მაქვს განსახილველი.
ახალი ვარცხნილობა მაქვს!!!ვიუუუუვიუ!!ზედმეტად აღფრთოვანებული ვარ,იმიტომ რომ ძალიან ცუდი სულაც არ გამოსულა.რისი შიშიც ყოველთვის უნდა გქონდეს ადამიანს,როედსაც საქართველოში გაგაწყვეტ იმიჯის შეცვლას.არა,განა რამე ნეგატიურის თქმა მინდა,უბრალოდ თბილისელი სტილისტები კრეატიულობისა და ენთუზიაზმის საკმაოდ დიდი რაოდენობით გამოირჩევიან.ამიტომ ყველაფრისათვის მზად უნდა იყო.შეიძლება,შენი თმის ფერი შემოაკლდეთ,მაგრამ საბედნიეროდ მწვანე აღმოაჩნდეთ.ანდა გადაწყვიტონ ბოლოების ხუთი სანტიმეტრით მოჭრა არ ვარგა,რატომ ხუთი,როცა საშუალება გაქ ოცდახუთისაც?
მოკლედ რომ ვთქვათ,სტილისტებთან ცუდი წარსული მაკავშირებს.
ბავშვობიდან კარეს მჭრიდნენ მუდამ,მე კიდევ რაფუნზელობა ან ჩემი კანის ფერიდან გამომდინარე მაქსიმუმ ჟასმინობა ან პოკაჰონტასობა მინდოდა,მაგრამ მალევე მივხვდი რომ ცხოვრება უსამართლოა.ან მაგაში იყო საქმე,ანდა ჩვენმა ზესტაფონელმა მეზობელმა,თინამ მარტო კარეს შეჭრა იცოდა.
მეორე დებულება უდაოდ ჭეშმარიტებაა,მაგრამ ამას საკმაოდ გვიან მივხვდი.
ერთფეროვნება არანაირად არ ზის ჩემში.ამიტომ ყველაფერი არაცვალებადი იოლად მბეზრდება.თმაც არ არის გამონაკლისი.ხოდა ახლა თავზე "წაბლისფერის 50 ელფერი" მაქვს.ასეეე.
საღამოს პატა,მე და თეო ძვირიანი "პონჩიკებით" დავიტვირთეთ და ბესტას ვესტუმრეთ.კალათბურთელმა ოქრომ,ვარჯიშის დროს,ფეხი მოიტეხა.
როდესაც ხუთი წლის წინ ჩვენ კლასში შემობანჯალდა,ხელი ჰქონდა გიფსში,ხოდა ახლა ხუმრობდა კომაროვი დავიწყე და დავამთავრე მოტეხილი კიდურითო.რას ვიზამთ.არსებობს მაინც რაღაც,არაა???
კალათბურთელი ხე*
ReplyDelete