თიკა,დათო,ამინა და თათა

პარასკევიდან ორშაბათის ჩათვლით,თბილისმა "ჯიფონის" კინოფესტივალს უმასპინძლა.

ჯიფონი ვალე პიანა პატარა ქალაქია იტალიაში,სალერნოსთან ძალიან ახლოს,სადაც უკვე 45 წელია კინო ზეიმობს.თუმცა ეს ფესტივალი ყველა სხვისაგან იმ უნიკალური დეტალით განსხვავდება,რომ ფილმის შემფასებლები-ბავშვები არიან.

წელს,ივლისსში,მქონდა ბედნიერება ყველაზე მაგარ ხალხთან ერთად გამეზიარებინა ჩემი თავგადასავალი იტალიაში.ფესტივალმა საოცარი მოგონებები დამიტოვა-მაგალითად ის,მარტინ ფრიმანს რომ შევხვდი.თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც დამრჩა,დათო და თიკუნაა,რომლებმაც არა მარტო ჯიფონის დღეები,არამედ ჯამში ჩემი ცხოვრება შეცვალეს!

თბილისის ჯიფონამდე ერთი დღით ადრე თიკას სტუმარი ჩამოუვიდა აზერბაიჯანიდან-ამინა.ჩვენც შეხვედრის შანსი ხელიდან არ გავუშვით და უცხოელს თბილისის საოცრებანი გავაცანით.მე და დათო ანუ,თიკას იცნობდა ისედაც.

ვანახეთ ყველაფერი მნიშვნელოვანი:ნარიყალა,ქართლის დედა,ლესელიდზე,შემოიხედე გენაცვალე,ზარა....

 

ვაიმე!!!არ შემიძლია!გონება აღარ მიმუშავებს,ვეღარ ვიხსენებ რა მოხდა კიდევ იმ დღეს,დაწერის ღირსი.

ახლა,როდესაც ყველაფერმა ნორმალურად ჩაიარა და ჩვენც,მოკვდავები სკოლას დავუბრუნდით,უცხოელები კი უცხოეთს,ვზივარ მე კომპიუტერთან და გაშტერებული ვუცქერ ეკრანს.ერთი სული მაქვს,შუქი ჩავაქრო,ყავა მოვიცუნცულო და რაიმე შტერობა ფილმს ვუყურო.მაგრამ ასე ხომ არ დავამთავრებ პოსტს.რამეს მოვყვები.

 ჩემი და ორჯერაა განათხოვარი,მიუხედავად იმისა რომ 12 წლისაა.პირველად ბაღში გათხოვდა,მეორედ სკოლაში.სახელები არ მახსოვს ჩემი სიძეებისა,მაგრამ სიმპატიურნი რომ იყვნენ ორი აზრი არაა.

საერთოდ ბავშვობიდანვე,ჩემი და ყველაფერში მისწრებს.

თათას პირველი შვილი ვარ.იმის მაგივრად მე მივხედო,თვითონ მივლის და მამოწმებს ხომ ცოცხალი ვარ.

ბავშვობაში მარტო დარჩენილებს არ გქონდათ იმის შეგრძნება ფარული კამერებია დაყენებული და მშობლები ყველაფერს ხედავენ,ნორმალურად მოვიქცეო???მე არ ვეჭვობდი,ვიცოდი თათა ყავდათ ყარაულად.ბლოკნოტიც კი ქონდა,სადაც როგორ რაღაცებს იწერდა იცით?

12:30-ჭამა შემწვარი კვერცხი

12:45-თეფში გაურეცხავი დატოვა და ოთახში შებრუნდა

12:46-გაკვეთილების მეცადინეობის მაგივრად კომპიუტერი ჩართო

17:00-კიდევ "ბეჭდების მბრძანებელს უყურებს",მგონი ეს ფილმი არ მთავრდება

"ნორდიკული მოდის გამოფენა" და დაუწერელი დავალებები

აააააააა,რამდენი რამ მოხდა ამ ბოლო 4 დღეში ვერც კი წარმოიდგენთ!

ხოდა ზუსტადაც,

 თქვენი გონება რომ ვერ გასწვდება ჩემი სულიერად და მენტალურად შეშლილი მეგობრების ავან-ჩავანების წარმოდგენას,ვარ მე,

რომ დაწვრილებით აღვწერო ყველა პაწაწა

(დარწმუნებული ვარ ნუცა ამ სიტყვას ჩემი ინტონაციითა და ხმით წაიკითხავს,იმწამსვე სიცლი აუტყდება და სკამიდან ჩამოვარდება.პერსონალური გამარჯობა შენ,ლამასო!) თავგადასავალი,რაც კი გადაგვხდომია და აწ მომავალში გადაგვხდება!

ოთხშაბათი.წვიმა.რუსთაველის გამზირი.ორი სრულიად არშემდგარი პიროვნება "ნორდიკული მოდის გამოფენაზე" აგვიანებს.ერთი იმიტომ,რომ საკუთარი სახლიდან რუსთაველამდე მისასვლელი გზა ონლაინ საიტით დაგეგმა და ამაში საკმაო დრო დახარჯა.მეორე კი იმიტომ,რომ ბრმად სწამდა სამ საათამდე ახალი ისტორიული სერიალის ყველა ეპიზოდს უყურებდა,ჩაცმასაც მოასწრებდა და ქართულის მეცადინეობასაც.

პირველი-ნუცა ლაბაძეა.მეორე-მე.

 

ჯამში,დათქმულ დროს ერთი საათი გადავაცილეთ მაგრამ,ხომ იცით,ერთ ბრძენს უთქვამს-თუ ყველა აგვიანებს,დაგვიანებული არც ერთი გამოდისო.ჰოოოო,სიბრძნეს ვეტანები,კი.

მოკლედ მე,ნუცამ და თათომ ყურადღებთ დავიარეთ მუზეუმის ერთი ციცქნა ოთახი და  ნიჭის სუნი რომ ვერ ვიყნოსეთ,წარმოდგენილ ხელოვანებს შორის,მალევე დავიშალეთ.მე და ნუცა არაჯანსაღი კვების ქსელისაკენ გამოვეშურეთ,თათო ბიბლიოთეკისაკენ.

 

საღამოს ორივეს ქართული გვქონდა.ნამეცადინები კი-არცერთს.

 წვიმას ვენდისში გავერიდეთ და თან შევიყოლეთ გაუნათლებლობის,გრამატიკული შეცდომებისა და უცოდინრობის მთელი ტვირთი.

 საბედნიეროდ,მე იმ დღეს ქართული გამიცდა!მეორე დილას დამიბარეს.

ჩემი ცხოვრებიდან კი,უკვე იცით,ბევრის სწავლა შეიძლება.აქედან რა მორალი უნდა გამოიტანოთ?

თუ მეცადინეობასა და მეგობართან ერთად გამოფენაზე წასვლას შორის არჩევნის გაკეთება მოგიწევთ-აუცილებლად მეორე აირჩიეთ.თუმცა მე სკოლაც არ დამიმთავრებია,ქართულშიც ძაააააააააააალიან ჩამოვრჩები და სანდო ადამიანიც არ ვარ.სამაგიეროდ ის ვიცი რომ თუ ვინმესთან ერთად პერიოდულად არ აიტკიებთ სიცილისაგან ლოყის კუნთებს,რუტინა და განათლება შორს ვერ წაგიყვანთ ცხოვრებაში.

წითელი ცხვირი და ბრაუნი

დაუჯერეთ უფროსებს!

რაც არ უნდა საოცარი იყოს თქვენზე მეტი მართლა იციან!მწარე გამოცდილებიდან ვამბობ.

ერთხელ არ ჩავიცვი თბილად და აჰაა,პლედებით დახუნძლული,მივკუჭულვარ მკვდარივით და იმდენად მოჭუტული თვალებით ვიყურები გარშემო,ოჯახს მეზობელ ლინას ვაგონებ,საფირმო გამოხედვით :"რაც არ უნდა გააკეთო,გავიგებ,განგსჯი,ოჯახსაც მივუტან ენას და მერე ყავას მშვიდად დავლევ,ამ თაობის წარწყმედასა და ხელიდან წასვლაზე ფიქრში".

კარგი რამაა გაციება!უფროსული ვერსიაა "დედა,მუცელი მტკივა.დღეს სკოლაში ვერ წავალ"-ის.ყველანაირი უფლება გაქვს უარი თქვა ცხოვრებაზე,უფუმფულეს პლედში შეძვრე და სინდისის ქენჯნის გარეშე ფილმებსა და სერიალებს უყურო.

და ეს მეგობრებო,სწორად ისაა რასაც მე ვაკეთებ!

 

თუმცა ბრაუნი შევაკოწიწე და ამით ამოვწურე დღის წილი პროდუქტიულობისა.

საერთოდ მიყვარს კონკრეტულად ამ დესერტის გამოცხობა.ორი ერთშია!

ყველაზე იოლი გამოსაცხობია,უბრალოდ ცოტა ხანი უნდა ურიო ერთმანეთში არეულ შოკოლადს,კაკაოსა და შაქარს,ითვლება რომ საქმე გააკეთე!ამავდროულად ყველაზე დიდ საჩუქარს იღებ-თვითონ ბრაუნს!

 

მეცადინეობას მაინც ვერ ავცდი...

ეს ჩემი საყვარელი ნასკებია.არამხოლოდ იმიტომ რომ ლამაზი შესახედია,ამ ნასკს თავისი ისტორია აქვს!

თითქმის ყველა ჩემს ნივთს ან რამე ქვია სახელად ან ამბავი გადახდა ისეთი რომ მომიჯოკრა ცხოვრებაში.არც ეს ნასკია გამონაკლისი.

იტალიაში გაფრენის დღეს მეცვა.რომში ჩასულს უნდა გამევლო საზღვრის დაცვაში.ჩავაწყვე ნივთები ურიკაში,თავის გზაზე გავუშვი და მეც ჩემ გზას დავადექი მეტალოდეტექტორისა და ყველაზე სიმპატიური იტალიელი დაცვისაკენ.შუა გზაზე შემაჩერა გატეხილი ინგლისურით ფეხსაცმელიც გაიხადეთ,თუ შეიძლებაო,არადა კეტები მეცვა.მე ზრდილობიანად გავუღიმე და გავიფიქრე:"....."

თუმცა არა,არ ღირს საჯაროდ თქმა იმისა რაც გავივიქრე.

მოკლედ,გავტანტალდი ნასკებით,ჩემმა დაცვამ კი დამხედა ფეხებზე მითხრა-ძალიან საყვარელი ნასკები გაცვიათ,მადამო და ყველაზე ლამაზი ღიმილით,რაც კი ადამიანის სახეზე შეიძლება გამოისახოს,გამიღიმა და ჩანთა მომაწონდა.

იტალიიდან წამოსვლა არ მინდოდა!არა,კონკრეტულად იტალიის იმ ადგილიდან არ მინდოდა წამოსვლა.იქ დავრჩებოდი.იმ ალესანდროსთან,გაეტანოსთან,პიეროსთან ან კიდევ რაც ქვიათ ხოლმე იტალიელებს.

 

უკან რეალობაში:

მე-ვკვდები გაციებისა და დრამისაგან რომლის ერთადერთი წყაროც ჩემს ცხოვრებაში მხოლოდ და მხოლოდ "ექიმი ფოსტერი" და "სექსი დიდ ქალაქშია"

ჩემი იტალიელი-კი ალბათ სხვა მგზავრს ავსებს კომპლიმენტებითა და უნაკლო,"ქოლგეითის" ღიმილით.

მორალი-როდესაც ბედნიერებას დაინახავთ ჩაებღაუჭეთ,ხელი არ გაუშვათ,მასთან დარჩით!!!!

შეიძლება დეპორტი გაგიკეთონ ყველაზე სიმპატიური დაცვაზე თავდასხმისათვის,მაგრამ ღირს.

ცოტა ავად ვარ,არ დამეჯერება არც ერთი სიტყვა.

მარტო სახლში

სახლში მარტო ვარ!!

ვერთობი ძალიან მაგრად!!ყველა საჭირო ნივთი ოთახში გადმოვზიდე,აქვე ახლოს რომ იყოს,ვაიდა დამჭირდეს რამე,ხომ არ ავდგები და გავალ!

მიხარია რომ დედამიწაზე არსებობენ ისეთი ბავშვები,რომელსაც მშობლები სახლში არ ტოვებენ მარტო,იმიტომ რომ  ნერვიულობენ,მეგობრებს მოიყვანს,წავა გართობა,სასმელი,ტანცაობა,რამე-რუმეო.

მე ეგეთი არ ვარ,დედაჩემს ჩემი მარტო დატოვების იმიტომ ეშინია,რომ შესაძლოა ხალიჩას წამოვდო ფეხი,წავიქცე და დავინვალიდდე,ანდა სამზარეულოში ენთუზიასტი კულინარის როლში შევიდე და აღვიგავო მიწისაგან პირისა,ანუ ცეცხლმოკიდებულ ტაფას ვემსხვერპლო.უფრო დიდი შანსია იმდენ ფილმს ვუყურო მიყოლებით,ისედაც შესუსტებული მხედველობა სრულიად გავაქრო...მიყვარს ჩემს თავზე მუშაობა საერთოდ.

--------

 მორჩა ჩემზე საუბარი,ორ ადამიანზე მინდა დავწერო.

გთხოვთ გაავრცელეთ,რათა ყველამ ნახოს!ასეთი ხალხის ქუჩაში მარტო გაშვება არ შეიძლება!!!

 ივლისსში იტალიაში ვიყავი კინოფესტივალზე.მიუხედავად იმისა რომ ბევრი დაუჯერებელი რამ გადამხდა თავს და უამრავი ოქრო მოგონება დავაგროვე,ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც ამ ორი ოქრო ადამიანის გაცნობა იყო.

 

დათო და თიკა.

იტალიაში თავს გადახდენილ ამბებს არ მოვყვები,რადგან ჩვენივე კეთილდღეობისათვის შევთანხმდით ასეთი რამ არ მომხდარიყო.აქ რას ვშვებით ხოლმე იმას ვიტყვი.თან ზუსტად ასეთი თანმიმდევრობით,ყოველი პუნქტის შესრულებით.

ნაბიჯი 1.დათქმულ ადგილას მისვლა

ნაბიჯი 2.ეგზორციზმის 15 წუთი.თიკას ჯადოები და ხალხის შეჩვენება

ნაბიჯი 3.ზარაში შერბენა და ახალი კოლექციის მოზომება

 

ნაბიჯი4.რომელიმე არაჯანსაღი საკვების ქსელში,ჩამოჯდომა და უზრდელური ხუმრობებით თავის შექცევა.

 

ნაბიჯი5.იდიოტური სიტუაციების გათამაშება და სურათების გადაღება

ეს ორი ადამიანი საფრთხეს უქმნის საზოგადოებას.

ერთის მკვლელი მზერა და მეორის მკვლელი ქერა თმა,მართლა კლავს!!!მათი იუმორი შხამის მომაკვდინებელ დოზას შეიცავს...

ვერავინ დაგიცავთ.ორივე მალე,უმტკივნეულოდ და სწრაფად შეგიყვარდებათ!!

ბოლო პირველი დღე

სწავლა დაიწყო :(

 

ბოლო პირველი დღე ორი კვირის წინ იყო!!

სულაც არ მწყინს სკოლის დამთავრება,თუმცა ძალიან მომენატრება ის ყოველდღიური ერთფეროვნება რაზეც ამდენს ვწუწუნებდი გასული წლები.

სულ ერთი და იგივეა,არაფერი იცვლებათქო და ახლა როდესაც ნამდვილად ხდება რაღაც და ცვლილებაც უფრო და უფრო ახლოვდება,მე უფრო და უფრო ვქათმდები.ვარ კი იმდენად გაზრდილი დამოუკიდებლად მიმიშვა?არა,სივში და ნებისმიერ სამოტივაციო წერილში იცოცხლე,ჩემნაირი დამოუკიდებელი ამერიკაც არაა,თუმცა რეალურ ცხოვრებაში,ჩემი კლასელებიც და მეც 17 წლის ღლაპები ვართ.

იმ დღეს ნუცამ დარეკა მაკარონი როგორ მოვხარშოო.მე უფრო მიჭირს.

გუშინ ოჯახს ვაცინებდი და მერე ასე,სიცილ-სიცილში ოთახიდან გასვლისას კარებს შევეჯახე.კვირაში ერთი ხუთჯერ ვიღაც უცნობს ვესალმები,რომელიც თავისთავად ჩემს უკან მდგარ ნაცნობს უღიმის.დამოუკიდებლად ქალაქში ვერ გადავადგილდები,იმიტომ რომ ერთი ხუთჯერ გზა უნდა შემეშალოს!არჩევანის თავისუფლება ჩემში იმით გამოიხატება რომ ჯანსაღი საჭმლის მაგივრად,ვენდისში წავიდე.

                                              ბოლო პირველ დღეზე ვლაპარაკობდი.

სკოლაში-არაფერი მნიშვნელოვანი.მივედით,ვნახეთ ერთმანეთი,ვსო.

საინტერესო მოგვიანებით მოხდა!მარიამი 18 წლის გახდა!!

გავერთეთ,ვიცინეთ,არ დაგვილევია...

ისე როგორ იქნება აქაც არ ვთქვა ერთი-ორი სიტყვა ბავშვზე.

არ მახსოვს როგორ გავიცანი,უბრალოდ მარი სულ იყო და ზებუნებრივმა ძალებმა მაშორონ იმის გაგება უშენოდ როგორია ყოფნა.ზუსტად,ყოფნა იქნება და მეტი არაფერი.

შენი იუმორი ცალკე ხელოვნების დარგია,ვიცი რომ არასდროს მეტყვი ტყუილს და როდესაც ვინმე ცალმხრივად მომწონს,ძალიან ლაღად,ერთს გამომხედავ: "ყველა იდიოტიაო" და მერე სერიალის გმირების ავ-კარგზე ვიმსჯელებთ ორი საათი.ოქრო ხარ ადამიანო,ოქრო!!შენნაირი არ დადის არავინ!
ბრძნული დარიგებით დავამთავრებ:შენ გაბი უნიონი ხარ და ის შენი ვეიდი სულაც არაა.